شارلی ابدو و آزادی بیان!
آزادی، فکر و اندیشه خصایصی عالی است که اجتماع آنها در وجود انسان او را از سایر موجودات متمایز می کند و او را در زمین از کرامتی ذاتی و طبیعی برخوردار می کند، حیات او را متعالی و به آن بعدی معنوی می بخشد و زندگی را برای او از زیستنی صرف، متمایز می سازد. آدمی حق دارد آن گونه که می خواهد بیاندیشد، و اندیشه خود را ابراز نماید. اندیشه هر شخص جوهره وجود و شخصیت او و به طور کلی هویتش را تشکیل می دهد. انسان بدون اندیشه اش هویتی نیز ندارد.
حوادث تلخ اینروزهای جهان آنقدر ناپسند است که جا دارد هر انسان آزاده و اندیشمندی در جایگاه انسان بودن خویش، فارغ از هر عقیده و مذهبی از آنها ابراز تاسف کند. ابراز تاسف هم از آن رو که عده ای به نام دین دست به کشتار می زنند و هم در مقابل عده ای نیز با ادعای آزادی بیان، باورهای میلیارد ها انسان را به تمسخر گرفته و حقوق مذهبی آنان را به هیچ می انگارند. باورش سخت و دردناک است، که در دنیای فعلی، که بشر داعیه فتح دروازههای دموکراسی و حقوق بشر را دارد، فرانسه، مدعی مهد تمدن و آزادی، تبدیل به میدان جنگ شود، کمی آنطرفتر در آفریقا باز در همین روزها هزاران نفر، باز به نام دین، قتل عام شوند و باز در فرانسه عده ای، به ظاهر متمدن و دموکراسی خواه ، به راحتی مقدسترین فرد یک دین را که پیامبرش باشد، به سخره می گیرند و اهانت می کنند.
ظاهرا برای بی دفاع بودن حیات وحش در ایران به این زودی ها پایانی متصور نیست، حیوانات زبان بسته اگر از تیر تفنگ شکارچیان هم در امان بمانند لاجرم در جاده های بی حفاظ و حصار جنگلی سرنوشتی جز کشته شدن زیر چرخ خودروهای عبوری ندارند. منظره ای که حالا در جاده های جنگلی دیگر عادی و تکراری شده باشد، سالانه تعداد زیادی از گونه های بعضا نادر جانوری در حوادث رانندگی در جاده های عبوری از داخل و یا حاشیه جنگل ها تلف می شوند. حالا دیگر جاده پارک ملی گلستان، قتلگاه حیوانات وحشی شده است.
